تاریخچه فلاسک چای
تاریخچه پیدایش فلاسک چای، داستانی است از نبوغ علمی که به گرمای دلنشین زندگی روزمره ما راه یافت.
**نجوای خلأ و قصه گرمای جاودانه**
انسان همواره در پی آن بوده است که لحظات ناب و دلگرمکننده را جاودانه سازد؛ تلاشی برای به دام انداختن گرمای آتش در برابر سرمای جهان. اما این آرزو تنها با یک اختراع علمی دقیق، جامه عمل پوشید: فلاسک خلأ.
**از دل سرما تا گرمای چای**
قصه فلاسک از گرمای چای شروع نشد، بلکه از سرمای عمیق علم برخاست. در سال ۱۸۹۲، سِر جیمز دوار (Sir James Dewar)، دانشمند برجسته اسکاتلندی، در دانشگاه کمبریج مشغول پژوهشهای حیاتی در زمینه **کریوژنیک** (علم دماهای بسیار پایین) بود. او برای نگهداری گازهای مایع و مواد شیمیایی حساس در دمای ثابت، به ظرفی نیاز داشت که بتواند گرما را کاملاً از محتوای خود دور نگه دارد.
**نبوغ دوار** در این بود که دو محفظه شیشهای را درون یکدیگر قرار داد و هوای میان آنها را تخلیه کرد و یک **خلأ عمیق** آفرید. این خلأ، که رسانای گرما نیست، عملاً مانند دیواری نامرئی عمل کرد و مانع از انتقال حرارت از طریق همرفت (Convection) و رسانایی (Conduction) شد. سپس، دوار سطوح داخلی شیشه را با جیوه نقرهای پوشاند تا از انتقال حرارت به روش تابش (Radiation) نیز جلوگیری کند.
این ظرف که در ابتدا «دیوار وکیوم» یا «بطری دوار» نامیده میشد، یک شاهکار علمی بود.
**سفر از آزمایشگاه به دامن طبیعت**
اگرچه دوار این اختراع را برای مقاصد علمی خلق کرد و هرگز آن را تجاری نکرد، اما طولی نکشید که ارزش کاربردی آن در زندگی روزمره آشکار شد.
در سال ۱۹۰۴، دو آلمانی به نامهای رینهولد برگر و آلبرت اسمیت، این ایده را به یک محصول تجاری تبدیل کردند و نام «**ترمس**» (Thermos) را بر آن نهادند که از واژه یونانی *Therme* به معنای «گرما» گرفته شده بود.
اینگونه بود که فلاسک، از قفس آزمایشگاه رهایی یافت و به یک همراه قابل اعتماد برای مسافران، کارگران و عاشقان چای تبدیل شد. فلاسک چای، دیگر فقط یک ظرف نبود؛ بلکه نمادی از پیوند علم و آسایش بود که امکان داد تا در دورافتادهترین مسیرها یا سردترین صبحها، گرمای یک فنجان چای داغ، لحظات ما را دلنشین و جاودانه سازد.
